Ang Ibong May Sirang Pakpak

 Ang Ibong May Sirang Pakpak

 

Isang maliit na ibong may sirang pakpak ang nakatira sa isang hawla sa loob ng isang maliit na kubo.  Araw-araw, pinagmamasdan niya ang malawak na kalangitan, ang mga ibon na malayang lumilipad, at ang mga punongkahoy na nagsisilbing kanlungan.  Napakaganda ng tanawin, ngunit siya'y nakakulong.  Ang kanyang sirang pakpak ang dahilan ng kanyang pagkukulong.

 

Isang araw, isang batang babae ang dumalaw sa kubo.  Napansin niya ang maliit na ibon at ang lungkot sa mga mata nito.  Dahan-dahan niyang nilapitan ang hawla at kinuha ang ibon.  Maingat na hinawakan niya ang sirang pakpak.

 

"Huwag kang matakot," bulong ng batang babae.  "Tutulungan kita."

 

Hindi alam ng ibon kung ano ang gagawin ng batang babae, pero pinagkatiwalaan niya ito.  Gamit ang kanyang maliliit na kamay at ang kanyang puso na puno ng pag-asa, sinubukan ng batang babae na ayusin ang sirang pakpak ng ibon.  Maingat niyang tinanggal ang mga sirang balahibo at dahan-dahang inayos ang mga ito.

 

Hindi madali ang pag-aayos, ngunit hindi sumuko ang batang babae.  Nang matapos, maingat niyang binalik ang ibon sa hawla.  Nang makita ng ibon ang kanyang pakpak, napangiti ito.  Mukhang maayos na ito!

 

Kinabukasan, binuksan ng batang babae ang hawla.  Nag-alangan pa ang ibon sa una, ngunit nang makita ang malawak na kalangitan at ang mga ibon na malayang lumilipad, nagtiwala ito sa batang babae.  Dahan-dahan itong lumipad, at kahit medyo pilay pa ang paglipad nito, naramdaman nito ang kalayaan.

 

Ang kalayaan ay hindi lamang ang kakayahang lumipad, kundi ang kalayaan ng puso at isipan.  At sa tulong ng batang babae, natagpuan ng maliit na ibon ang tunay na kahulugan ng kalayaan.